Συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας: «Σύσταση Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και άλλες διατάξεις».

Η νέα διακυβέρνηση της χώρας με ήπια δημοσιονομική προσαρμογή και χωρίς να βαρύνει ιδιαίτερα τους Έλληνες πολίτες, με το νοικοκύρεμα της ελληνικής οικονομίας, κατόρθωσε να έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από το 7,8% του Α.Ε.Π. στο 2,6%, τη μείωση του δημόσιου χρέους από το 119% του Α.Ε.Π. στο 104%, τη μείωση της ανεργίας από 11,3% στο 8,3%, κατά τρεις ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες ή περισσότερες, από εκατόν πενήντα χιλιάδες νέους ανθρώπους, που μπόρεσαν να βρουν δουλειά.
Βέβαια τα αποτελέσματα αυτά δεν είναι δικοί μου απλώς ισχυρισμοί, που τους κάνω για να εγκωμιάζω το έργο της Κυβέρνησης, αλλά είναι αποτελέσματα πιστοποιημένα από διεθνείς οργανισμούς, βλέπε φθινοπωρινή έκθεση του Ο.Ο.Σ.Α., βλέπε αποτελέσματα του Συμβουλίου του ECOFIN, δηλαδή των Υπουργών Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βλέπε δηλώσεις του σοσιαλιστή Επιτρόπου που δεν διάκειται και ιδιαίτερα ευμενώς προς την ελληνική Κυβέρνηση, του κ. Αλμούνια, βλέπε δημοσιεύματα του διεθνούς οικονομικού Τύπου που μιλάνε για το μικρό ελληνικό θαύμα στην οικονομία. Βέβαια ως επιστέγασμα όλης αυτής της οικονομικής πολιτικής, έρχεται πάρα πολύ σύντομα η άρση της δημοσιονομικής επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας.
Φυσικά και δική μου πρόθεση, αλλά και της νέας διακυβέρνησης της χώρας είναι να κάνουμε πολιτική, όχι για τους αριθμούς, αλλά πολιτική για τον άνθρωπο. Έτσι βασιζόμενοι πλέον στις δικές μας δυνάμεις, στο απόθεμα, που με σκληρή δουλειά δημιουργήσαμε, κάνουμε μια συγκεκριμένη κοινωνική πολιτική. Γιατί αυτό είναι γνήσια λαϊκή κοινωνική πολιτική. Δεν υποθηκεύουμε με δανεικά το μέλλον το δικό μας, το μέλλον των παιδιών μας.
Προτεραιότητά μας, λοιπόν, είναι οι κοινωνικά αδύνατοι, οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι με μια σειρά μέτρων, όπως με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, με την αύξηση του αφορολόγητου ορίου, με την αύξηση των συντάξεων του Ο.Γ.Α., με την αύξηση του Ε.Κ.Α.Σ., με τη διακοπή της παρακράτησης του Λ.Α.Φ.Κ.Α. και την επιστροφή αυτών, που τόσα χρόνια παρανόμως παρακρατούνταν, με την αύξηση του επιδόματος της ανεργίας. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του ενδιαφέροντος του Κώστα Καραμανλή για τους κοινωνικά αδύνατους, για τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες. Θα μου πείτε βεβαίως: Λύθηκαν τα προβλήματα; Απαντώ ευθέως και με ειλικρίνεια: Όχι. Πολλά προβλήματα παραμένουν υπαρκτά. Άλλωστε σε τρία χρόνια δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματα, που μια εικοσαετία τώρα έχουν δημιουργηθεί.
Όμως, κανείς καλοπροαίρετος πολίτης δεν μπορεί να μη δει και να μην αναγνωρίσει τα θετικά βήματα προόδου, που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να μη δει την καλή πρόθεση της χώρας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και όχι να τα κρύβει. Δεν μπορεί να μην δει τη σκληρή δουλειά, που τρία χρόνια τώρα καταβάλλεται από την πλευρά της Κυβέρνησης.
Απόδειξη αυτής της καλής πρόθεσης και του ενδιαφέροντος της Κυβέρνησης, για τις αδύνατες κοινωνικά ομάδες, είναι και το συζητούμενο νομοσχέδιο.
Στη χώρα μας, σε διάφορες περιοχές, εμφανίζεται ένα έντονο πρόβλημα αποβιομηχάνισης κυρίως σε τομείς εντάσεως εργασίας -βλέπε κλωστοϋφαντουργία- όπου το χαμηλό κόστος εργασίας σε άλλες χώρες, δυστυχώς, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από την ελληνική ή την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Έτσι εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν ή χάνουν τη δουλειά τους. Κι αν πρόκειται για νέους, το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί με επανεκπαίδευση, με εξειδίκευση, με στροφή σε άλλες δραστηριότητες. Εάν, όμως, πρόκειται για ανθρώπους μεγαλύτερους των πενήντα ετών, ανθρώπους κοντά στο όριο της συνταξιοδότησης, τότε τι γίνεται; Ποιος θα τους προσλάβει; Ποια επιχείρηση θα στηριχτεί σε μεγάλης ηλικίας ανθρώπους;
Εδώ, λοιπόν, χρειάζεται μία ολοκληρωμένη, μία θεσμική παρέμβαση. Ένα κράτος δικαίου δεν εξωθεί τους πολίτες του στο περιθώριο, αντίθετα στη δύσκολη στιγμή της ζωής τους, τους στηρίζει, τους βοηθά να σταθούν στα πόδια τους, να ζήσουν αξιοπρεπώς. Αυτό, λοιπόν, κάνει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Με τη σύσταση του Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης στηρίζονται ουσιαστικά οι άνθρωποι της συγκεκριμένης κατηγορίας, οι άνεργοι, οι μεγαλύτεροι των πενήντα ετών, που βρίσκονται σε φθίνοντες παραγωγικούς κλάδους και σε περιοχές με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοινωνικού ενδιαφέροντος της Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή στην πράξη και με ολοκληρωμένη και όχι αποσπασματική αντιμετώπιση.
Ενώ, λοιπόν, περιμέναμε για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο την ομόφωνη και ομόθυμη στήριξη από όλες τις πτέρυγες του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τι βλέπουμε; Βλέπουμε τη μικροπολιτική υπεράνω όλων. Βλέπουμε τους συναδέλφους, κυρίως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα, που ξεχνούν τι έκαναν αυτοί τα προηγούμενα είκοσι χρόνια και νομίζουν ότι πάσχουμε όλοι μας από τη νόσο Aλτσχάϊμερ και ότι τα ξεχνάμε κι εμείς, τα ξεχνάει και ο ελληνικός λαός. Να τους τα θυμίσουμε όμως. Θα τους θυμίσουμε κατ' αρχήν ότι τα προβλήματα δεν προέρχονται από παρθενογένεση.
Παραλάβαμε τη σύνταξη του Ο.Γ.Α. στα 170,8 ευρώ και από την 1.1.2008 θα είναι στα 330 ευρώ, δηλαδή διπλασιάστηκε στα τέσσερα χρόνια της Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή.
Παραλάβαμε το Ε.Κ.Α.Σ. το 2003 στα 111 ευρώ και από την 1.1.2008 θα πάει στα 230 ευρώ, υπερδιπλασιάζεται.
Παραλάβαμε το επίδομα ανεργίας στα 311 ευρώ το 2003, στο 47% του βασικού ημερομισθίου και από την 1.1.2008 θα πάει στα 404 ευρώ, στο 55% του βασικού ημερομισθίου.
Βεβαίως, τώρα με την ευκαιρία της ανακοίνωσης του νέου προγράμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ισχυρίζονται ότι αυτοί θα το πάνε στο 70%, όμως, δυστυχώς, γι' αυτούς τα ίδια πρόσωπα, που τόσα χρόνια έλεγαν τα ίδια ψέματα, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Υπάρχει προϊστορία του καθένα και ο ελληνικός λαός ξέρει και κρίνει ανάλογα με την προϊστορία του καθένα.
Στις λοιπές διατάξεις:
Το άρθρο 4 αφορά το Ευρωπαϊκό Έτος Ίσων Ευκαιριών για ‘Ολους. Το άρθρο 5 αφορά την αναπροσαρμογή του επιδόματος της ανεργίας, το άρθρο 7 αφορά τις ρυθμίσεις του Εθνικού Συστήματος Σύνδεσης της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης με την Απασχόληση.
Θα σταθώ, όμως, ιδιαιτέρως στο άρθρο 6, που λύνει ένα σημαντικότατο πρόβλημα των ημερομίσθιων καθηγητών του Ο.Α.Ε.Δ..
Όπως είναι γνωστό, όσοι υπηρετούσαν με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου ή με ωριαία αντιμισθία στις σχολές του Ο.Α.Ε.Δ. ως καθηγητές, με την κοινή υπουργική απόφασή 93956/29.5.89 μονιμοποιήθηκαν, όμως, εκπαιδευτικοί με την ίδια σχέση εργασίας εργάστηκαν στον Ο.Α.Ε.Δ. και τα επόμενα χρόνια και ως την έκδοση του ν. 2190, του νόμου δηλαδή του Α.Σ.Ε.Π. που έβαλε συγκεκριμένα αντικειμενικά πλαίσια.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα θέμα: Κάποιοι πολίτες με τα ίδια τυπικά προσόντα, με τις σχέσεις εργασίας, που δούλεψαν τα έτη 1990-1993, δεν αντιμετωπίστηκαν ευεργετικά, όπως αυτοί που δούλεψαν ως το 1989. Με το άρθρο, λοιπόν, 6 αίρονται οι αδικίες, αποκαθίσταται η κοινωνική δικαιοσύνη, εφαρμόζεται η ίση μεταχείριση των πολιτών και αποδεικνύεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει και λειτουργεί κράτος δικαίου, που εξετάζει και κρίνει αντικειμενικά, με τα ίδια κριτήρια και με γενναιοφροσύνη, όλα τα δίκαια αιτήματα μεμονωμένων πολιτών ή κοινωνικών ομάδων.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, κύριε Υπουργέ, για τη ρύθμιση αυτή. Ήταν κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και δύο-τρία χρόνια, ήδη!
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι με το συζητούμενο νομοσχέδιο για τη σύσταση του Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ακολουθώντας το δρόμο της κοινωνικής ευθύνης, δίνει λύσεις σ' ένα υπαρκτό πρόβλημα, στο πρόβλημα της ανεργίας, που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες κατηγορίες ανέργων. Αγκαλιάζει τις περιπτώσεις των συμπολιτών μας αυτών, τους σκεπάζει μ' ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας, αποδεικνύει σε όλους και στον ελληνικό λαό το ενδιαφέρον και την κοινωνική ευαισθησία της νέας διακυβέρνησης της χώρας, της Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Είναι ένα θετικό νομοσχέδιο, που δίνει ρεαλιστικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, γι' αυτό και το υπερψηφίζω.
Σας ευχαριστώ πολύ.